چرا ما از شورش فلسطینیان حمایت می کنیم

کیم بولیمور- برگردان: نسیم صداقت

جوانان فلسطینی در سراسر سرزمینهای اشغالی به درگیری با ارتش اسراییل ادامه میدهند و این در حالی است که در داخل اسراییل بیشتر از ۲۰۰۰۰ نفراز شهروندان فلسطینی اسراییل، برای پایان دادن به سیاست آپارتاید و اشغال به خیابان ها روانه شده اند.

سی وسه فلسطینی تا حال حاضر به قتل رسیده اند، که این عده شامل ۷ کودک میشود. هزاران نفر زخمی شده اند. همینطور که هر روز می گذرد، مردم خواسته های بیشتری برای اینکه با آنان، انسانی برخورد شود، برای اینکه زندگی عاری از اشغال و سرکوب داشته باشند و عدالت و حقوق بشر رعایت شود را سر میدهند.

از قول تاریخ نویس فلسطینی، مازن قومسیه، این سومین انتفاضه نیست؛ این چهاردهمین است. فعال فلسطینی، جمال جمعه، از کمپین ساختن دیوار را متوقف کنید آنرا انتفاضه علیه بانتوستان نامید: "شیوع تظاهرات کنونی صرفا علیه اسرائیل نیست. این جلوه ای از ناامیدی مردم از فشار و تجاوز اسرائیل در کرانه باختری است که آنها با آن روبرو هستند. تظاهرات آنها ابراز تمایل کلی آنها به پایان دادن به کار نمایندگان بی اثر و ناکارآمد شان است".

رمزی بارود، استدلال می کند که جوانان فلسطینی اعتراض می کنند زیرا، «آنان تحقیر روزانه را تجربه می کنند و مجبور به تحمل خشونت بی امان از طرف اشغالگران هستند» و بخاطر اینکه «آنان مجموعاً رهبری خودشان را خیانتکار به خود احساس می کنند».

حقیقت از باورهایشان را می توان در نظر بیان شده توسط کسانی که در خط مقدم درگیری هستند را پیدا کرد. یک زن جوان به خبرنگاران گفت، "انتفاضه ادامه دارد بخاطر اینکه ما از مدت ها قبل دیگر به رئیس جمهور گوش نمی دادیم". دیگری گفت، "باید تصمیم گیری بدست مردم باشد" و اشاره کرد که او دیگر به مذاکرات صلح شکست خورده اعتقاد ندارد.

حال یک مرد جوان فلسطینی به خبرنگاران توضیح داد که، برخلاف اینکه بیشتر فلسطینیان به این و یا آن حزب فلسطینی ارتباط دارند، «در حال حاضر ما به خیابانها علیه اشغال اسراییل وبرای حقوق خودمان میرویم، ما به احزابمان برای اینکار احتیاج نداریم. هیچ کس در باره احزاب صحبت نمی کند؛ این یک انتفاضه به تنهایی از طرف مردم است».

یک بار دیگر، فلسطینی ها بدنبال گرفتن کنترل زندگی خود هستند. آنها در حال مبارزه برای پایان دادن به ظلم و ستمی هستند که اثرات آن در هر جنبه از زندگی شان بصورت روزانه تاثیر گذار است.

جوانان فلسطینی، زن و مردی، که در خط مقدم پرتاب سنگ به چهارمین قدرت نظامی جهان هستند، هرگز حتی یک روز هم بیاد ندارند که آنها می توانستند آزادانه حرکت کنند.

آنها یک روز را هم بیاد ندارند، که قادر به حضور در مدرسه بدون ترس از اینکه ارتش اسراییل ممکن است گاز اشک آور به درون کلاس های درسشان پرتاب کند و یا به حیاط مدرسه حمله بشود، بوده اند.

آنها حتی یک روز هم نداشتند که تجربه وحشت از حملات شبانه و یا حمله به روستاها و خانه های خود و خانه های خانواده، دوستان و عزیزان خود را تجربه نکرده باشند.

آنها هرگز یک روز نداشتند که یک عضو خانواده، یک دوست و یا یک عزیزدر زندان اسرائیل زندانی نبوده باشد. آنها بسختی بیاد میاورند روزی را که غزه در زیر محاصره نبوده است.

دختران و پسران جوان در خط مقدم، شاهد سه حمله اساسی به غزه در طی ۶ سال بودند. آنان شاهد قتل عام ۴۱۰۰ نفر از مردم خود و در دام بودن آنان در بزرگترین زندان رو باز جهان بودند. آنان مرگ ٨۰۰ کودک و جوان را که توسط هواپیماهای جنگی و بمب های اسرائیلی کشته شدند دیدند.

این مردان و زنان جوان، بعد از هفته های متوالی حملات اسرائیل به مسجد القصی که بعنوان بخشی از کمپین در حال انجام پاک سازی قومی در شرق بیت المقدس اشغال شده توسط اسرائیل انجام میگیرد، به خیابانها آمدند.

آنها پس از گریستن از ناامیدی و خشم در ماه جولای، برای علی دوابشه ۱٨ ماهه، نوزادی که بعد از اینکه مستعمره نشینان اسرائیلی درمنطقه دوما، بمب آتش زا به خانه اش پرتاب کردند و او در آتش سوخت، به خیابانها آمدند .

آنها در خیابان هستند زیرا میدانند که کسانی که علی و والدینش، سعد و رهام، را به قتل رساندند هرگز به دست عدالت سپرده نخواهند شد.

آنها این را میدانند، بخاطر اینکه اسرائیل اینرا روشن ساخته که زندگی فلسطینیان هیچ ارزشی ندارد. وزیر دفاع اسرائیل، موشه یالون اعلام کرد: "ما میدانیم که چه کسی مسئول است، اما ما یافته هامان را بدلیل حفاظت از منابع اطلاعاتی مان افشا نخواهیم کرد".

اما جوانان فلسطینی که در حال حاضر به خیابان ها می آیند اینرا میدانستند؛ آنها در هر روز از زندگی کوتاه خود آنرا تجربه کرده اند. آنها میدانند که دولتهای امپریالیست شبیه ایالات متحده، انگلستان و استرالیا - کشورهایی که همچنان به حمایت از مهاجران استعمارگر اسراییل، جنایات جنگی و نقض حقوق بشر می پردازند- این جوانان را بعنوان "انسان پست تر"، کسانی که زندگی شان ارزش کمی دارد می بینند.

جوانان فلسطینی از سالهای بی فایده "مذاکرات صلح" خسته شده اند، سالهایی که اشغال سرزمین شان و ظلم و ستم علیه آنان را عمیق تر کرده است. آنها به خیابانها رفته اند بخاطر اینکه اسرائیل دولتی اشغالگر، تبعیض گرا، پاک کننده قومی و ستمگر است.

هم چنانکه، امیره هاس، روزنامه نگار قدیمی اسرائیلی با فصاحت درهفته گذشته این را عنوان می کند:

«جنگ پنج شنبه گذشته شروع نشد، با قربانیان یهودی شروع و با متوقف شدن قتل یهودیان هم تمام نمیشود. فلسطینیان برای زندگیشان در حال جنگ اند، به معنای تمامی کلمه. ما یهودیان اسرائیل برای امتیازاتمان به عنوان ملتی برتر می جنگیم، به معنی کاملا زشت این کلمه».

«چیزی که ما از وقوع جنگ متوجه می شویم زمانی است که یهودیان به قتل میرسند، و این حقیقت را عوض نمی کند وقتی که فلسطینیان همیشه در حال کشته شدن هستند و اینکه در همه زمان ما هر چه در توانمان است انجام میدهیم که زندگی فلسطینیان را غیر قابل تحملتر کنیم. بیشتر مواقع این جنگ یکطرفه است، از طرف ما شروع شده، تا آنان مجبور شوند به آقایشان "بله" بگویند و یا بگویند خیلی ممنون برای نکشتن ما و در محلات محاصره کردنمان. زمانی که در این جنگ یکطرفه خللی وارد می شود و یهودیان به قتل می رسند، تازه ما توجه می کنیم».

«جوانان فلسطینی بیرون نمی روند تا یهودیان را به صرف یهودی بودن به قتل برسانند، اما بدلیل اینکه آنان ما را، اشغالگران سرزمینشان، شکنجه گران شان، زندانبانان، غارتگران زمین و آب آنها، تبعید کنندگان، ویرانگران خانه هایشان، و کسانی که مسدود کنندگان افق هایشان هستیم می بینند».

همانطور که هس اشاره می کند، هدف جنگ یکجانبه اسرائیل اینست که فلسطینیان از خواسته های ملی خود دست بکشند، هدف این است که اطمینان حاصل شود که مردم فلسطین هرگزاستقلال واقعی یا آزادی واقعی از سرکوب اسرائیل، ظلم و ستم آپارتاید را نخواهند چشید. هدف این است که برای تثبیت امتیازات اسرائیل همیشه فلسطینیان هزینه بدهند.

برای بیش از ۱۰۰ سال، فلسطینی ها ثابت قدم باقی ماندند؛ آنها هرگز رویای استقلال خود را از دست ندادند، وآنها هرگز از مبارزه برای سرزمین خود ناامید نشده اند. آنها بارها و بارها نشان داده اندکه هرگز سر خم نمی کنند، مهم نیست که چقدر اشغالگرانشان قوی و یا چقدر رهبرانشان ضعیف هستند.

آنها همیشه قدرت مقاومت، تقاضا برای کرامت و حقوق انسانی، ادعای اینکه زندگی شان اهمیت دارد، و ادامه مبارزه به حق شان برای آزادی ملی را پیدا خواهند کرد.

و برای بقیه ما: یک وظیفه است که در همبستگی با آنان بایستیم. حالا بیشتر از هر زمان دیگری، این کار ماست که از دولت هایمان بخواهیم تا با دولت نژاد پرست اسرائیل قطع رابطه کنند.

----------------------------------

* کیم بالیمور همکار سازماندهی بود تا اولین کنفرانس تحریم –عدم سرمایه گذاری در حمایت از فلسطین در استرالیا در سال ۲۰۱۰ براه بیفتد، او همچنان نویسنده کتاب بی دی اس و مبارزه برای فلسطین آزاد می باشد که در کتاب جدید، چرخش چپ: مقالات سیاسی برای چپ جدید می باشد. کیم از فلسطین اشغالی بطور زنده بلاگ دارد.

منبع :

https://redflag.org.au/article/why-we-support-palestinian-rebellion